Κοίτα με στα μάτια και πες μου γιατί εγώ αξίζω λιγότερο από εσένα... Γιατί εγώ να μην έχω δικαίωμα για φροντίδα, για αγάπη; Μου λες ότι περνάς οικονομική κρίση και δεν μπορείς να φροντίσεις κι εμένα. Η δική σου ζωή δηλαδή είναι πιο σημαντική από τη δική μου. Η ζωή τής οικογένειάς σου, των παιδιών σου... Εμένα ποτέ δεν με αισθάνθηκες σαν οικογένεια...
Έρχονται ημέρες γιορτινές και το μυαλό σου είναι στο να είχες περισσότερα λεφτά, λεφτά για να πας εκδρομή, λεφτά για να κάνεις αγορές, λεφτά για να ξοδέψεις. Ίσως κάποιοι να σκεφτούν να κάνουν και κάποια φιλανθρωπία, μέρες που'ναι άλλωστε... Θα θες να βοηθήσεις ένα παιδάκι ανήμπορο, ένα ίδρυμα, έναν οργανισμό. Εμένα; Εμένα δεν θες να με βοηθήσεις; Και γιατί θες να νοιώθουν τύψεις εκείνοι που θέλουν να βοηθήσουν κι εμένα; "Δεν είναι εποχές τώρα αυτές για ζώα! Εδώ πεινάνε οι άνθρωποι, τα ζώα θα ταΐζουμε;" Αυτή είναι η απάντησή σου... Δεν αναλογίζεσαι όμως πως τα ζώα είναι τα μόνα που δεν φταίνε σε τίποτα. Εσύ μπορεί να είσαι άνεργος, αλλά εγώ είμαι ανήμπορο... Εσύ είχες αποφασίσει να κάνεις οικογένεια, εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ... Εσύ ίσως πριν λίγα χρόνια διασκέδαζες στα μπουζούκια, εγώ έψαχνα στα σκουπίδια για να φάω... Ίσως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα'θελες, αλλά σκέψου, φταίω εγώ γι'αυτό;...
Κάποιοι άλλοι πάλι θα με δουν σαν δώρο χριστουγεννιάτικο, μια ωραία έκπληξη για κάποιον που αγαπούν. Εμένα όμως θα με αγαπήσεις; Ή θα μου φερθείς σαν αντικείμενο και θα μου βάλεις ένα μεγάλο κόκκινο φιόγκο; Κι ύστερα; Έχεις αναλογιστεί το ύστερα; Όταν οι γιορτές τελειώσουν, σβήσεις τα φωτάκια, ξεστολίσεις και το δέντρο, εμένα θα με θες ακόμα; Ή μόλις βγει ο κόκκινος ο φιόγκος θα'μαι περιττό; Θα μ'εγκαταλείψεις κι εμένα δίπλα από τον κάδο σκουπιδιών σαν το έλατο που εκπλήρωσε το σκοπό του και μετά έρχεται η εγκατάλειψη και ο θάνατος;... Μην μου δώσεις ελπίδα σε παρακαλώ αν είναι να μου την πάρεις πίσω...
Κοίτα με στα μάτια λοιπόν και πες μου! Μπορείς πραγματικά ν'ακούσεις την καρδιά μου να χτυπάει; Μπορείς να νιώσεις ότι η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα; Μπορείς ν'ακούσεις την ψυχή μου να κλαίει σιωπηλά όταν με συναντάς στο δρόμο σου και σκύβω το κεφάλι; Μπορείς να νιώσεις την ανάγκη μου; Ή σκέφτεσαι μόνο τις δικές σου;
Εσύ με αποκαλείς ζώο, τον εαυτό σου άνθρωπο. Δεν αρκεί όμως να στέκεσαι στα δύο πόδια και να μιλάς, πρέπει και να νιώθεις για να είσαι Άνθρωπος...
(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη
Το κείμενο γράφτηκε για τα "Δηλεσιώτικα Αδεσποτάκια"
*Στη φωτογραφία απεικονίζεται ένα σκυλάκι που χάθηκε λίγο πριν την υιοθεσία της, στο Χαλκούτσι Ωρωπού στις 30/01/2012 από την οδό Γαζίας, λίγο πιο πάνω από το Saloon. Όσο και να την αναζητήσαμε, δεν τη βρήκαμε ποτέ... Θέλουμε να ελπίζουμε ότι κάποιος τη βρήκε, την αγάπησε και την έκανε μέλος τής οικογένειάς του. Αν γνωρίζετε κάτι γι'αυτήν, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου.
ΠΗΓΗ: lekseiskaisiopes.blogspot.gr
