Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σκυλάκι κοντά στο Ναυτικό Όμιλο Δηλεσίου. Κάποτε θα ήταν ένας υπέροχος σκύλος, είμαστε σίγουροι, αλλά τώρα πια ήταν μεγαλούτσικος σε ηλικία και σαν να μην του έφταναν όλα τ'άλλα, ήταν και άρρωστος με ψώρα... Η μορφή του άλλαζε μέρα με τη μέρα, η όψη του χειροτέρευε και από τις ανοιχτές του πληγές έτρεχε αίμα...Με καρτερία και θλίψη ζούσε καθημερινά την αδιαφορία των ανθρώπων, έκλεινε τα μάτια από τον πόνο στις κλωτσιές που δεχόταν και συνέχιζε στωικά να γλύφει τις πληγές του. Στην ψυχούλα όμως βρισκόταν πάντα ένα φως, μία μικρή ακτίνα ελπίδας που έκανε την ουρίτσα του να κουνιέται στους ανθρώπους που του πρόσφεραν λίγο φαγάκι και ένα χάδι.
Κάποιοι καλοθελητές έφτιαχναν κιόλας τον τάφο του... Έλεγαν ότι είναι μεγάλος σε ηλικία και δεν έχει ελπίδες επιβίωσης, δεν θ'αντέξει τη θεραπεία... Τα αποτελέσματα των εξετάσεων που βγήκαν σε λίγες ημέρες έδειξαν ψώρα, ερλίχεια και καλααζάρ. Αποφασίσαμε να το παλέψουμε, δεν είχαμε το δικαίωμα ν'αποφασίσουμε εμείς για αυτόν... Αν ο οργανισμός του ανταπεξερχόταν, θα συνεχίζαμε τη θεραπεία. Μέσα μας πιστεύαμε πως τα μελαγχολικά του ματάκια θα έλαμπαν ξανά! Και αυτή τη λάμψη θα τη βλέπαμε σίγουρα πίσω από τη θολούρα εξαιτίας τού καταρράκτη του...
Κι όντως, ο Ιασονάκος ανταπεξερχόταν στη θεραπεία. Έτρωγε κιόλας κανονικά και κάθε φορά που τον επισκεπτόμασταν κούναγε την ουρίτσα του και έγερνε το γέρικο κεφαλάκι του στα χέρια μας για χάδια... Η ανάγκη του για ανθρώπινη παρουσία ήταν έκδηλη.
Μετά την ολοκλήρωση τής θεραπείας του στην Ε.Φ.Ε, τον μεταφέραμε σε ιδιωτικό κτηνιατρείο στην Αργυρούπολη για να φιλοξενηθεί προσωρινά και για να κοιτάξουμε κάποιες λεπτομέριες στην υγεία του. Ταυτόχρονα αρχίζουν κι οι εκκλήσεις για φιλοξενία -τουλάχιστον- με τα έξοδά του πληρωμένα, στις οποίες εκκλήσεις δεν ανταποκρίνεται κανείς... Κι είχε έρθει ήδη ο καιρός που το κτηνιατρείο θα έκλεινε για διακοπές και που ο Ιάσονας θα έπρεπε να φύγει και από εκεί...
Δεν υπήρχε βέβαια καθόλου στο μυαλό μας η προοπτική να ξαναγυρίσει στο δρόμο, πράγμα που μας "συμβούλευαν" άτομα του ευρύτερου περιβάλλοντος τής ομάδας μας... Και πάνω στην απόγνωση, εμφανίστηκε ένας φύλακας- άγγελος, η Μαρία-Ελένη!
Η Μαρία-Ελένη, αφού συσκέφθηκε με τα υπόλοιπα τετράποδα του σπιτιού, αποφάσισε να ανοίξει το σπίτι της για να φιλοξενήσει κάποιο αδεσποτάκι μας. Λίγο τυχαία, λίγο μοιραία αν θέλετε, αποφασίστηκε να φιλοξενήσει τον Ιάσονα. Και τότε ξεκίνησε ο έρωτας! Μεταξύ όλων των συγκατοίκων, δίποδων και τετράποδων! Κι εμείς βλέπαμε τον ετοιμοθάνατο γεράκο τού Ναυτικού Ομίλου να ανθίζει σε αυτήν τη συμβίωση και να απολαμβάνει ύπνους σε μαξιλάρια και καναπέδες, ύπνους αγκαλιά με σκύλους και γάτες και χάδια άφθονα!
Αλλά ο γεράκος μας πάλι μας την έσκασε! Ξαφνικά αρχίζει αιματουρία και τρελαινόμαστε πάλι όλοι, και πιο πολύ απ'όλους η Μαρία-Ελένη. Η διάγνωση λέει πρόβλημα στον προστάτη και αφροδίσιο νόσημα... Πάλι θεραπείες ο Ιασονάκος, χημειοθεραπείες αυτή τη φορά και βέβαια άμεσα στείρωση! Η θεραπεία πάει μια χαρά και ο Ιασονάκος μας είναι πάλι περδίκι!
Συνεχίζουμε όμως όλοι και ανησυχούμε για το μέλλον αυτού του σκυλάκου. Θα βρει άραγε ένα σπιτάκι να τον αγαπήσει και να τον φροντίσει όπως του αξίζει, όπως τον φρόντιζε ο φύλακας-άγγελός του; Και απροσδόκητα, ανάμεσα από τις γιορτές των Χριστουγέννων και τις Πρωτοχρονιάς, μας ήρθε το ωραιότερο δώρο που έχουμε λάβει ποτέ μας! Η Μαρία- Ελένη και όλοι οι υπόλοιποι τετράποδοι φίλοι της δεν μπορούσαν να ζήσουν πλέον χωρίς την παρουσία τού Ιασονάκου, που πλέον έχει μετονομαστεί σε Ρωμύλος, και αποφάσισαν να τον υιοθετήσουν και επίσημα! Και ξαφνικά, κάποιες τρελές φιλοζωες που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν σε μια καφετέρια και απάντησαν ένα τηλεφώνημα, άρχισαν να κλαίνε, από χαρά αυτή τη φορά! Και από συγκίνηση, γιατί μία τετράποδη ψυχή που για κάποιους ήταν χαμένη περίπτωση, καμμένο χαρτί, είχε βρει πια οριστικά την ευτυχία... Όσες κακουχίες κι αν είχε περάσει στη ζωή του, στο τέλος η ίδια η ζωή τού επιφύλασσε την ωραιότερη έκπληξη! Τη Μαρία-Ελένη, ένα ζεστό σπιτικό και πολλή πολλή αγάπη για το υπόλοιπο τής ζωής του....
