Δηλεσιώτικα Αδεσποτάκια

Να μια περίπτωση ανεύθυνης υιοθεσίας από τον πρώτο του ιδιοκτήτη...
Ο πιτ μπουλάκος της φωτογραφίας έφτασε 1 έτους όταν ο τότε ιδιοκτήτης του συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν όσο άγριος ήθελε! Προφανώς τον ήθελε για φύλακα, το πιο πιθανό είναι να προσπάθησ ενα τον αγριέψει αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι, αποφάσισε να τον αφήσει έξω! Στο δρόμο....
Ο καημένος τριγυρνούσε έξω από το σπίτι του. Εκεί που είχε μεγαλώσει...
Πόσοι πολλοί ανεγκέφαλοι υπάρουν σε αυτό τον κόσμο. Κάθε φορά που νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, πάντα κάποιος μας διαψεύδει.

Πόσα τηλέφωνα πήραμε γι αυτόν τον μικρό... Όλοι στέκονταν στη ράτσα, όλοι ήθελαν έναν άγριο φύλακα. Ευτυχώς, η τύχη τπυ χαμογέλασε και, πλέον, βρίσκεται στο νέο του σπίτι όπου έχει γίνει κολλητός με το παιδάκι του σπιτιού.

Χαιρόμαστε απίστευτα που βρήκε την αληθινή του οικογένεια.
Καλή ζωή να έχει ο Bruno!!!

Φιλόζωοι ενωμένοι, ποτέ νικημένοι!!!

Μια μεγάλη αλήθεια, μια δύσκολη πραγματικότητα...
Γιατί, όμως? Πολλοί απορούν με την τόσο μεγάλη διάσπαση των δυνάμεων των φιλόζωων. Τόσοι καβγάδες, τόσες ίντριγκες με αποτέλεσμα την ύπαρξη πολλών μικρών ομάδων αντί μιας μεγάλης που θα είχε τη δύναμη να αλλάξει πολλά πράγματα!
Η αλήθεια είναι ότι ο στόχος όλων είναι κοινός. Η ευζωία των τετράποδων φίλων μας. Όταν μπαίνει στη μέση ο ανθρώπινος παράγοντας, όμως, η ανθρώπινη φύση... Τότε τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικές πρακτικές φιλοζωίας.

Διαφορετικά κίνητρα.
Δε χωράει αμφιβολία ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τα ζωάκια, αγαπάνε πολύ αυτό που κάνουν. Παρόλα αυτά, σε πολλές περιπτώσεις οι πράξεις τους επηρεάζονται κι από άλλα κίνητρα. Λιγότερο ιδεώδη και αλτρουιστικά. Όπως, η ανάγκη τους για προβολή, η αποδοχή από το κοινωνικό περιβάλλον, οι ηγετικές τάσεις και, σε κάποιες ευχόμαστε λίγες περιπτώσεις, η οικονομική εκμετάλλευση.
Εδώ, πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ότι οι εθελοντές που πασχίζουν και αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους και το υστέρημά τους για τα αδέσποτα, δεν έχουν καμία ανοχή σε πιέσεις και φωνές από τρίτους. Σίγουρα, καμία ομάδα δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κάποιο συντονιστή. Προσοχή! Όχι αρχηγό, ούτε πρόεδρο, ούτε νταβατζή! Συντονιστή.
Κι επειδή δεν μπορούν να προσφέρουν όλοι οι εθελοντές στην ίδια κλίμακα, θα πρέπει να γίνεται σεβαστό και ξεκάθαρο από όλους μέχρι πού φτάνουν οι αντοχές του καθενός. Σίγουρα, οι φιλόζωοι που κάνουν μεγάλο έργο, είναι εκείνοι που θυσιάζονται και αφήνουν τα πάντα στην άκρη για να βοηθήσουν τα αδέσποτα. Έίναι θέμα προτεραιοτήτων και θέμα προσωπικής ελευθερίας του καθενός να θέτει τις δικές του, τα δικά του όρια.
Δε σχολιάζω την οικονομική εκμετάλλεση κάποιων επαγγελματιών φιλόζωων. Αυτό είναι ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι, ανήθικο  και θέλει πολλή προσοχή και έρευνα από τον καθένα μας. Εύχομαι να είναι λίγες αυτές οι περιπτώσεις.

Διαφορετικές πρακτικές φιλοζωίας
Εδώ είναι το πιο βασικό πρόβλημα που χωρίζει τις ομάδες των φιλόζωων. Υπάρχουν πολλοί διαχωρισμοί. Κάποιοι στέλνουν για υιοθεσία ζώα στο εξωτερικό, κάποιοι είναι πιο επιφυλακτικοί, κάποιοι είναι πολέμιοι αυτών που στέλνουν με μεγάλη λύσσα. Κάποιοι κρίνουν τους υπόλοιπους για τις υιοθεσίες τους, για τον τρόπο που φιλοξενούν τα ζώα, για τις θεραπείες τους.

Υπάρχουν, επίσης, δυο σχολές φιλόζωων. Η παλία σχολή και η νέα. Η παλιά σχολή είναι υπέρ της ευθανασίας. Πολύ άρρωστο, χτυπημένο, νεογέννητο κουτάβι. Κι εδώ οι απόψεις διίστανται. Άλλοι κάνουν ευθανασία μόνο σε κουτάβια με κλειστά μάτια, άλλοι όταν είναι το ένα μάτι ανοιχτό, άλλοι ακόμη κ σ επιο μεγάλα. Η δικαιολογία? "Θα υποφέρουν σε ένα τέτοιο κόσμο, θα τα πατήσουν αυτοκίνητα, θα αρρωστήσουν βαριά. Είναι υποχρέωσή μου να τα βγάλω τώρα από τη δυστυχία τους πριν αρχίσουν να καταλαβαίνουν."
Από οπαδό αυτής της σχολής έχω ακούσει και το εξής. Να κάνω ευθανασία σε καλαζαρικό σκυλί γιατί το οφείλω στα υπόλοιπα. Θα τα κολλήσει (μέσω της σκνίπας που θα τσιμπήσει αυτό και μετά θα πάει στα διπλανά).
Η νέα σχολή δεν κάνει ευθανασίες εύκολα, το παλεύει όπως μπορεί με θεραπείες, εράνους για να μαζευτούν χρήματα για χειρουργεία, προωθήσεις για φιλοξενίες/υιοθεσίες.

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε Θεοί να κρίνουμε την πορεία μιας τετράποδης ψυχής. Η καθε μια έχει το σκοπό της, το "άστρο" της. Υποχρέωσή μας είναι να παλέψουμε να αλλάξουμε τις συνθήκες ζωής τους με κάθε τρόπο. Μέχρι να αλλάξουν αυτές οι συνθήκες υποχρεούμαστε να τα βοηθήσουμε να έχουνν μια καλή τύχη. Είναι δύσκολο το μονοπάτι της φιλοζωίας, θέλει αγώνα, κόπο, ψυχικές αντοχές αλλά και μεγάλες χαρές. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε πολλά στρατόπεδα. Σε ένα μόνο συμφωνούν. Η στείρωση σώζει ζωές!!! Αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος όλων και σε αυτό οφείλουμε να ενωθούμε.