Αυτά είναι τα δύο μωρά μου! Αυτά τα δύο πρώην Δηλεσιώτικα μού έχουν πάρει τα μυαλά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Τα αγαπώ και τα δύο όσο κανένα άλλο σκυλί στον κόσμο και τα αγαπώ ισάξια! Και θα ήθελα, ως σκυλο-μάνα, να εκφράσω ένα παράπονο, που μπορεί να φαίνεται λίγο χαριτωμένο, αλλά κρύβει ένα μεγάλο αγκάθι...
Τον τελευταίο καιρό, που πλέον έχουμε ξεμπερδέψει με την κουταβίσια φάση μας -οπότε δεν χαρακτηριζόμαστε αυτόματα ως γλυκούλικα και τα δύο- σε βόλτες και εξόδους μας, βλέπω ότι ο Πάρις (ναι, ναι, η μπεζ χαζόφατσα δεξιά), λαμβάνει περισσότερα βλέμματα, περισσότερα κοπλιμέντα, περισσότερες εκφράσεις θαυμασμού... Κι εγώ ως χαζομαμά, νιώθω άσχημα απέναντι στη Ρέα, που οι λίγοι άνθρωποι που έχουν θαυμάσει την ομορφιά της, είναι άνθρωποι που έχουν και οι ίδιοι μαύρα σκυλιά...
Κι έρχομαι ν' αναρωτηθώ η δόλια σκυλο- μάνα, είμαστε ρατσιστές ακόμα και στα σκυλιά; Μα σε τί κόσμο μεγαλώνω τα σκυλο-παιδιά μου;
Θα έπρεπε βέβαια να το έχω ήδη χωνέψει από τον καιρό που και τα δυο τους ήταν κουτάβια προς υιοθεσία. Ενώ για τον Πάρι τα τηλέφωνα δεν έλεγαν να σταματήσουν να χτυπάνε, για τη Ρέα ενδιαφέρθηκαν ΜΟΝΟ 2 άνθρωποι! Και αντικειμενικά, η Ρέα ήταν πιο ωραίο κουτάβι σε σχέση με τον ατσούμπαλο δεξιά...
Τί αλήθεια φταίει για τη χρωματική διάκριση που κάνουμε στα ζώα; Θα ξεκινήσω από τα πιο απλά και εμφανή. Ένα ανοιχτόχρωμο σκυλί "γράφει" πιο καλά στο φακό, οπότε βγάζει και καλύτερες φωτογραφίες, οπότε έχει και περισσότερες πιθανότητες να κοινοποιηθεί. Επίσης, συνήθως τα μαύρα σκυλιά έχουν και σκουρόχρωμα μάτια, οπότε οι εκφράσεις τού προσώπου τους δεν είναι ευδιάκριτες... Προσωπικά, ως σκυλο-μάνα, έχω να δηλώσω ότι τα πρόσωπα και των δύο σκυλο-παιδιών μου είναι το ίδιο εκφραστικά! Το ίδιο ενθουσιώδες βλέμμα έχουν μπροστά σε μια λιχουδιά, το ίδιο κατεβασμένο βλέμμα όταν τα μαλώνω...
Το μαύρο χρώμα είναι συνδεδεμένο με την κακοτυχία, τη δυστυχία και τη γρουσουζιά. Πολλές λαϊκές παραδόσεις, τουλάχιστον στο εξωτερικό, μιλούν επίσης για φαντάσματα μαύρων σκύλων που στοιχειώνουν διάφορες περιοχές. Δεν θα'λεγε κανείς ότι είναι ό,τι καλύτερο αυτές οι δεισιδαιμονίες για τα τετράποδα φιλαράκια μας... Αλλά είναι απορίας άξιο πάντως, πώς μετά από τόσα χρόνια, τόσες εξελίξεις σε όλα, τόσο εκσυγχρονισμό, μετά από I-phone, I-pad και τα συναφή, τα μυαλά να παραμένουν κολλημένα σε δοξασίες που δεν στηρίζονται πουθενά...
Και για να ελαφρύνουμε και λίγο το κλίμα, ας δούμε μερικά από τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ή να μην κάνουμε με ένα μαύρο σκύλο:
- Μπορείτε να τον αγκαλιάζετε άφοβα όταν φοράτε μαύρα ρούχα! Ακόμα κι αν μαδάει, πάνω σας δεν θα φαίνεται ούτε η παραμικρή τριχούλα! Αρκεί να μην αγκαλιάσετε και τους φίλους σας μετά, ιδιαίτερα αν εκείνοι φορούν ανοιχτόχρωμα ρούχα...
- Δεν μπορείτε να παίξετε μαζί του κρυφτό στο σκοτάδι, γιατί σίγουρα θα χάσετε! Ας ελπίσουμε μόνο το παιχνίδι κι όχι και το σκύλο...
- Δεν μπορείτε να τον πάτε σε παραλία με λευκή άμμο, γιατί τότε τελικά θ'αποκτήσετε έναν άσπρο σκύλο...
- Μπορείτε να δείτε εύκολα πού βρίσκεται η σκόνη στο σπίτι σας, αφού σε όποιο σκονισμένο σημείο κι αν κάτσει ένας μαύρος σκύλος, θα αλλάξει χρώμα... Αντενδείκνυται η παρουσία του σε επισκέψεις σογιού αφού έχετε κάνει στο σπίτι "όσα βλέπει η πεθερά" από δουλειές. Το τετράποδο φιλαράκι σας θα σας καρφώσει σίγουρα σε αυτήν την περίπτωση!
- Μπορείτε να μην τον κάνετε τόσο συχνά μπάνιο, γιατί αντίθετα με τα μαύρα αυτοκίνητα, δεν φαίνεται ότι είναι βρώμικος... Ε, καλά, μην το παρακάνετε κιόλας και φτάσει στο σημείο ο ίδιος ο σκύλος να φέρει τις πετσέτες του αφού θα έχει ήδη σιχαθεί τον εαυτό του από τη βρώμα...
Αξίζουν λοιπόν τα μαύρα ζώα την αγάπη και το θαυμασμό μας; Σαφώς και ναι! Υπολείπονται σε κάτι από τα ανοιχτόχρωμα ζώα; Σαφώς και όχι! Θα σου δείξουν την ίδια αγάπη και αφοσίωση; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Και τα ίδια φιλιά, και τα ίδια νάζια, και τα ίδια σκέρτσα, και τις ίδιες χαρές και.. και.. και...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου