Δηλεσιώτικα Αδεσποτάκια

Δύσκολες εποχές για εύκολους ανθρώπους...
Περπατάω στο δρόμο, μπαίνω στο μετρό, στριμώχνομαι στο λεωφορείο. Κάτι με ενοχλεί. Κάτι μου μπλοκάρει τη σκέψη και με κάνει να δυσανασχετώ.
Αρνητισμός παντού.
Κοιτάω τα πρόσωπα των ανθρώπων και σα να διαβάζω τις σκέψεις τους. Δηλαδή όχι τις σκέψεις τους αυτές καθαυτές (όχι, δεν έχω το "χάρισμα"), αλλά πιάνω την ενέργειά τους, πιάνω τη θλίψη, την οργή, το άγχος, τον εγωισμό.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι το Σύνταγμα όπου όλα αυτά γυρίζουν στο μυαλό μου. Είμαι ακίνητη και όλα γύρω μου γυρίζουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Μέχρι που το βλέμμα μου συναντάει ένα πλάσμα που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με μένα. Στον αστερισμό της απάθειας και της καλοσύνης. Ένας αδέσποτος σκύλος.
 Δε μπορώ παρά να στρέψω την προσοχή μου σε αυτόν. Να τον θαυμάσω. Να παρατηρήσω πόσο ήρεμο βλέμμα έχει, σχεδόν σοφό.
Δεν γκρινιάζει για το γεγονός ότι γεννήθηκε αδέσποτος. Αντίθετα, προσπαθεί να αδράξει κάθε ευκαιρία για να ζήσει όσο καλύτερα μπορεί.
Δε νιώθει δυσφορία που βρίσκεται στην πιο πολύβουη πλατεία της Αθήνας. Ζυγίζει στο μυαλό του τα δεδομένα του και βρίσκει την καλύτερη θέση, την πιο ήσυχη, την πιο σκιερή και δροσερή για να τον βολεύει.
Δεν επηρεάζεται από τους γύρω του, εκείνος θέλει να ηρεμήσει και το κάνει. Αν θελήσει παρέα, πάλι θα εξετάσει τις επιλογές του και θα μεταφερθεί στο κοντινότερο φιλικό προς αυτόν παγκάκι.
Όταν πεινάσει, ξέρει πού θα πάει να βρεί τροφή. Τώρα δεν αγχώνεται γι αυτό.
Δημιουργεί πάντα τις καλύτερες συνθήκες γι αυτόν και τις ανάγκες του, δεδομένης της παρούσας κατάστασης που επικρατεί γύρω του.
Κάθε καλό που του συμβαίνει το βλέπει σα δώρο, δεν το θεωρεί δεδομένο.
Αγαπάει όλους τους γύρω του κι ας μην τους ξέρει. Το πρώτο πράγμα που αισθάνεται όταν τον πλησιάζεις είναι χαρά.

Μήπως έμαθα κάτι σήμερα?

Κάποιοι από εσάς έχετε ήδη παρατηρήσει ότι έχουμε καιρό να δημοσιεύσουμε προς υιοθεσία τον Τζο-Τζο στη σελίδα μας στο facebook. Μερικοί μας ρωτήσατε τί έχει γίνει με τον μικρό, διαισθανόμενοι ότι κάτι καλό επρόκειτο να συμβεί.

Ναι λοιπόν, είναι γεγονός! Ο ΤΖΟ-ΤΖΟ ΜΑΣ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ!!!

Στα τέλη Ιουλίου, ήρθε ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό τής Ειρήνης, της υπεύθυνης υιοθεσίας του. Ένα μήνυμα τόσο απρόσμενο που η Ειρήνη το διάβασε και το ξαναδιάβασε πριν το απαντήσει. Υπήρχε ενδιαφερόμενος για το Τζο - Τζο! Μετά την τηλεφωνική συνομιλία, η καρδιά μας σκίρτησε λίγο παραπάνω. Επρόκειτο για οικογένεια με παιδάκια και άλλο σκυλάκι και ήθελαν να τον δουν από κοντά. Το ραντεβού κλείστηκε 2 ημέρες αργότερα και το πρώτο Σάββατο τού Αυγούστου βγήκαμε στον πηγαιμό για το Χαλκούτσι για να τον επισκεφθούμε μαζί με την οικογένεια.

Ο Τζο-Τζο είχε καιρό να μας δει, πήδησε πάνω μας, έτρεχε, πήδησε πάνω στην οικογένεια, χαρούμενες φωνές από τα παιδάκια, ενθουσιασμός! Σε λίγη ώρα άρχισαν και τα παιχνίδια με το μπαλάκι και τα κυνηγητά, καθώς εμείς μιλούσαμε με τη μαμά. Η οικογένεια είναι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού, έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές και δουλειές και φυσικά θα συσκέφτονταν και με τον μπαμπά πριν την απόφαση να τον υιοθετήσουν, μιας και σε λίγες ημέρες θα άρχιζαν και επίσημα οι διακοπές τους. Πήγαμε και βόλτα όλοι μαζί, να δούμε και τη συμπεριφορά του στη βόλτα και αφού γυρίσαμε και ξαναπαίξαμε και τα παιδάκια τον εξόντωσαν καλά καλά και μετά τον έλιωσαν στα χάδια, η στιχομυθία μεταξύ μαμάς και γιου έφερε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μας.
-"Μαμά, θα πάρουμε τον Τζο-Τζο μαζί μας;"
-"Θέλεις να τον πάρουμε;"
-"Ναι μαμά, για πάντα!"
Για πάντα! Πώς μπορούν δυο λέξεις να φέρουν δάκρυα στα μάτια σου... Φύγαμε αφήνοντας τον Τζο-Τζο πάλι μόνο του, στον κήπο φιλοξενίας του, αλλά με μια ελπίδα ότι ίσως αυτή η συνάντηση να είναι η τυχερή του. Ο τρόπος ζωής, η νοοτροπία και η ενεργητικότητα τής οικογένειας ταίριαζε απόλυτα με το προφίλ τής οικογένειας που θέλαμε για τον Τζο-Τζο, τόσο πολύ που λέγαμε μεταξύ μας ότι μάλλον όταν περιγράφαμε τον ιδανικό υποψήφιο γονέα, κάποιος εκεί ψηλά μας άκουγε και μας τον έστειλε...

Το επόμενο τηλεφωνικό ραντεβού για την τελική απόφαση κλείστηκε προς τα τέλη Αυγούστου. Το τηλέφωνο χτύπησε και η απάντηση ήταν θετική! Μια υιοθεσία μάννα εξ ουρανού κυριολεκτικά! Ψάχνοντας να βρούμε την ιδανική ημερομηνία για να ταξιδέψει ο Τζο-Τζο στο νέο του σπίτι, καταλήξαμε στις αρχές Οκτωβρίου. Έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις αίματος που ζήτησε η νέα του κτηνίατρος για να έχει πλήρες ιστορικό (υγιέστατος και θηρίο το αγόρι!), εκδόθηκε το διαβατήριό του, το microchip του δηλώθηκε στη νέα του μαμά και το αγόρι μας περίμενε υπομονετικά... Η νέα του μαμά ήρθε για άλλη μια φορά στην Ελλάδα για να τον παραλάβει η ίδια στις 7 Οκτωβρίου. Την επομένη, Ο Τζο-Τζο μας αναχώρησε για τη νέα του οικογένεια και για τη νέα του πατρίδα και χρήστηκε Γάλλος πολίτης!

Τα συναισθήματα την ημέρα που τον παραδώσαμε ήταν ανάμεικτα... Από τη μια στεναχωριόμασταν γιατί δεν θα είναι εύκολο πλέον να τον βλέπουμε από κοντά, από την άλλη όμως νιώθαμε τεράστια ευχαρίστηση κι ανακούφιση που το αγόρι μας δεν θα ξανακοιμόταν στο κρύο... Τα πρώτα του νέα και οι πρώτες του φωτογραφίες στο νέο του σπίτι, μας έκαναν άλλη μια φορά να λέμε ότι οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί όταν περιγράφαμε αυτόν που θέλαμε για κηδεμόνα του!

Ένα αδέσποτο σκυλί λοιπόν που στην Ελλάδα πέρναγε απαρατήρητο γιατί ήταν τόσο κοινό εμφανισιακά, ένα σκυλί που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να γνωρίσει από κοντά, έγινε ο έρωτας για μία γυναίκα που τον είδε το καλοκαίρι σε μια φωτογραφία και της έκανε το κλικ! Τον γνώρισε από κοντά, λάτρεψε τον ενεργητικό του χαρακτήρα, λάτρεψε τ'αυτιά του, λάτρεψε την τρυφερότητα και την υπομονή του με τα παιδιά, λάτρεψε τον ίδιο τόσο πολύ που -όπως μας είπε η ίδια- ακόμα και οι εξετάσεις του να μην ήταν καλές και να είχε κάποιο πρόβλημα υγείας, εκείνη θα τον υιοθετούσε! Και
εκείνος βέβαια τώρα την ανταμείβει με ατέλειωτες αγκαλιές και έκδηλη αδυναμία προς εκείνη. Και, τί σύμπτωση, η νέα του μαμά ονομάζεται κι εκείνη Ειρήνη, όπως και η υπεύθυνη για εκείνον...

Να'σαι πάντα ευτυχισμένος αγόρι μας! Δεν μπορούσες να βρεις καλύτερη οικογένεια!   

(Ο Τζο-Τζο στο νέο του σπίτι, λίγες ώρες μετά την άφιξή του στη Γαλλία, ακόμα ταλαιπωρημένος από το ταξίδι, αλλά πλέον στο δικό του παντοτινό κρεββάτι!)


(Και την επομένη, στο καλάθι τής έτερης τετράποδης της οικογενείας. Νομίζετε ότι δεν χωράει; Τζο-Τζο είναι αυτός, ΘΑ ΧΩΡΕΣΕΙ!)

(Βόλτες στη φύση! Η νέα του οικογένεια και χώρα τού ταιριάζει πολύ!!!)

Ζω σε προάστειο τής Αθήνας, από αυτά τα πολύ καθώς πρέπει, με τα ρατσάτα σκυλιά status symbol και τα αντίστοιχα αμάξια.

Εδώ και καιρό έχω "γνωρίσει" λίγο καλύτερα δύο πολύ "φιλόζωους" γείτονες που έχω, οι οποίοι κατοικούν στη διπλανή πολυκατοικία. Η φιλοζωία μου μπήκε στο στόχαστρο από τον πρώτο κιόλας καιρό που μαθεύτηκε ότι είμαι μέλος φιλοζωικής ομάδας, καθώς ήταν έκδηλα τα χαχανητά και τα βλέμματα υποτίμησης- περιέργειας. Καλές σχέσεις είχα μόνο με άλλους ιδιοκτήτες σκύλων από δίπλα, καθώς και με μία οικογένεια που δεν έχει σκύλο, αλλά τα αγαπάει πολύ και σταματάει κάθε φορά να μιλήσει στα δικά μου σκυλιά. Που και που τους δίνουν και διάφορες λιχουδιές βέβαια, που παρεκτρέπουν της δίαιτας και διατροφής μας, αλλά τί να κάνω, αδυναμίες είναι αυτές. Αξίζει να αναφέρω μόνο το ότι έχω επιστρέψει στο σπίτι μετά από τη δουλειά και δεν όρμηξε κανείς από τους δύο κατά πάνω μου να μου κάνει χαρές επειδή μασουλούσαν τυροπιτάκια που ο φίλος μας είχε μόλις προσφέρει και μας κοιτούσε με μεγάλη τρυφερότητα κι υπερηφάνεια που τα καταβροχθίζαμε. Τα τετράποδα καλέ, όχι εγώ!

Από την άλλη, υπάρχουν και οι άλλοι γείτονες που προανέφερα... Αυτοί που τους ενοχλούν τα πάντα εκτός από τα δικά του καλώς καμωμένα πράγματα... Τους ενοχλεί ο κήπος τους που δεν είναι αρκετά όμορφα φτιαγμένος, τους ενοχλούν τα παιδιά που κατοικούν στην πολυκατοικία τους και παίζουν στον κήπο -και φυσικά, τους ενοχλεί ο σκύλος μου! Όχι μόνο αυτός, και ο προηγούμενος...

Ο προηγούμενος σκύλος μου, εν έτη 1997, είχε κι αυτός ένα πολύ κακό ελάττωμα: φωνή... Τότε, η κυρία τού κυρίου είχε γίνει μάνα, οπότε έπρεπε η γειτονιά να κάνει πως ζούσε σε μοναστήρι για τον μικρό πρίγκηπα... Γάβγιζε ο σκύλος μου την ώρα που κοιμόταν η Αυτού Μεγαλειότητα; Παράπονα! Έπαιζαν τα παιδάκια στον κήπο τής πολυκατοικίας του και ξύπναγαν το νεοφώτιστο; Πάλι παράπονα! Α, επίσης παράπονα έγιναν, αντίστροφα βέβαια, τότε που διέρρηξαν όλα τα αμάξια στη γειτονιά -και βεβαίως και του γείτονα- και του πήραν το κασσετόφωνο (μη γελάτε, δεν είχαμε όλοι cd players άμα τη εμφανίσει). Τότε ο σκύλος μου έλειπε, ο γείτονας όμως δεν το γνώριζε, οπότε έκανε παράπονα σε άλλον γείτονα για "αυτό το σκυλί που γαβγίζει, αλλά τώρα που έπρεπε να γαβγίσει, δεν γάβγισε!!!".

Ο τωρινός μου σκύλος δε, έχει δύο ελαττώματα: έχει και φωνή, είναι και φοβικός... Τα δύο κακά τής μοίρας του του καημένου δηλαδή, αλλά μετά από προσπάθεια και εξοικείωση, έχουμε σταματήσει να γαβγίζουμε τον κηπουρό τους, το κλάδεμα, το κούρεμα τού γκαζόν κ.ά. Συνεχίζουμε να γαβγίζουμε αγνώστους (ω, τί έκπληξη, μήπως είναι σκύλος βρε παιδί μου;), τους πολύ απότομους θορύβους (οι οποίοι δεν είναι πολύ συχνοί βέβαια) και άτομα που γνωρίζουμε αλλά αντιπαθούμε (γιατί άραγε;...). Πριν λίγους μήνες δε, αυτός ο απαίσιος φωνακλάς σκύλος μου βοήθησε στο να αποτραπεί κλοπή στο διαμέρισμα ενός από τους γκρινιαρο-γείτονες, καθώς γάβγισε στον ήχο τού σπασίματος της μπαλκονόπορτας τού διαμερίσματος, που βρίσκεται στον πρώτο όροφο, βγήκαμε έξω και είδαμε δύο άντρες να πηδούν και να φεύγουν χωρίς να έχουν πάρει κάτι. Καλέσαμε βεβαίως την αστυνομία κτλ... Ο έτερος γκρινιαρο-γείτονας, που κατοικεί ακριβώς πάνω από το διαμέρισμα αυτό, δεν άκουσε και δεν αντιλήφθηκε τίποτα! Και να αντιλαμβανόταν βέβαια, θεωρώ ότι δεν θα'κανε και κάτι, γιατί, εφόσον το δικό του σπίτι ήταν ασφαλές, δεν πάει να καίγεται ο υπόλοιπος κόσμος!

Τώρα πλέον, τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο και οι γείτονες ετοιμάζονται να καταθέσουν μήνυση περί οχλήσεως (που απ'ό,τι μας είπαν, δεν υφίσταται νομικά)! Βλέπετε, ο κακομοίρης σκύλος μου έχει φωνή, φοβίες κι είναι κι ανεπίδεκτος μαθήσεως! Δεν μπορεί δηλαδή να καταλάβει ότι (πέραν από τις ώρες κοινής ησυχίας, που είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό) ΔΕΝ πρέπει να γαβγίζει τα Σαββατοκύριακα, τα απογεύματα, τα πρωινά, την άνοιξη και το καλοκαίρι, καθώς και οποιαδήποτε άλλη στιγμή κάθονται οι γείτονες στη βεράντα τους... Πρότεινε βέβαια λύση ο άνθρωπος, να φορέσουμε του σκύλου ηλεκτρικό κολλάρο κατά του γαβγίσματος. Το συνέστησε λέει και η Πρόεδρος της Φιλοζωικής, αλλά δεν ανέφερε ούτε ποια πρόεδρος ούτε ποιας φιλοζωικής... Α, μας επέτρεψε επίσης ο "φιλόζωος" γείτονας να του βγάζουμε του σκύλου το κολλάρο μετά τις 12 το βράδυ... Να'χει και τσάμπα φύλακα δηλαδή, τον οποίον όμως δεν θα χρειαστεί να τον ακούει ο ίδιος καμμια από τις υπόλοιπες ώρες, ημέρες και εποχές... Κι επειδή είναι και πονόψυχος άνθρωπος, μας έχει αφήσει και 10 ημέρες περιθώριο να το διευθετήσουμε το θέμα βρε!

Αχ, κυριούλη, που έγινες γιατρός, αγόρασες BMW, πήγες να μείνεις στην Κηφισιά, παντρεύτηκες και μια κότα (ααα, ίσως εκεί έγκειται η φιλοζωία σου τελικά!) που συμμετέχει σε γκαλά στο Ekali Club και θεωρείς ότι έγινες κάποιος... Εσύ που μας διαβεβαιώνεις ότι είσαι φιλόζωος, αλλά έχεις ήδη αναγκάσει με τον τρόπο σου 2 άτομα από την πολυκατοικία σου να δώσουν αλλού τα κατοικίδιά τους, μετά από συνεχείς πιέσεις κι ενοχλήσεις σου... Εσύ που και πριν χρόνια πάλι, έφερες στον απέναντι γείτονα την αστυνομία επειδή ο σκύλος του γάβγιζε (μα τί αναίδεια πια αυτοί οι σκύλοι στη γειτονιά μας) κι εκείνος ο ανεγκέφαλος άνοιξε την πόρτα κι άφησε το σκύλο να φύγει (άλλος μέγας φιλόζωος κι αυτός...Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον είστε κολλητοί!) Ως φαίνεται, η "μόρφωσή" και η καλλιέργειά σου σταματά στην ύλη των βιβλίων που έχεις διαβάσει και το "επίπεδό" σου στη BMW που κυκλοφορείς...

Όχι, σήμερα δεν γιορτάζω... Σήμερα θα'θελα να κλειστώ στο σπίτι μου, να κλείσω τηλεοράσεις, ίντερνετ και τα συναφή, να μην δω ψυχή, να μη μιλήσω με κανέναν. Σήμερα θα ήθελα απλά να πάρω αγκαλιά τα δύο μου σκυλιά, αυτά που έσωσα από το δρόμο, και να κάτσουμε έτσι όλη
μέρα...

Βαρέθηκα τα λόγια και τα ευχολόγια, όταν δίπλα μου, μπροστά μου έχω τόση δυστυχία... Θα πούμε μεταξύ μας να χαιρόμαστε τα ζωάκια μας, να χαιρόμαστε τους εαυτούς μας και να βρίσκουμε κουράγιο να τρέχουμε και γι' άλλα. Λυπάμαι, εγώ δεν χαίρομαι...

Δεν χαίρομαι γιατί δεν μου απέμεινε σθένος ψυχής να παλεύω ενάντια σε θηρία... Έχω απογοητευτεί πια από τις κακοποιήσεις, από τις εγκαταλείψεις, από τις εξολοθρεύσεις, από τις νοοτροπίες, από...από...από... Έχω στερέψει από λόγια, υπομονή, χρήματα... Μόνο συναισθήματα έχουν μείνει που κι αυτά να τα πνίξω προσπαθώ για να μην πληγώνομαι που δεν μπορώ να βοηθήσω... Γιατί ένα πλάσμα βοηθάω, δέκα μένουν αβοήθητα...

Στεναχωριέμαι γιατί οι δυνάμεις μου και οι πηγές εισοδημάτων μου εξαντλούνται... Δεν έχω γνωριμίες, δεν ανήκω σε κλίκες, δεν ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες στο άκουσμα τού ονόματός μου... Είμαι μία από τις χιλιάδες των ανώνυμων φιλόζωων που κάνουν ό,τι μπορούν για να προσφέρουν κάτι. Και που κατηγορούνται γι'αυτό από γνωστούς, φίλους, ξερόλες, άλλους φιλόζωους που κάνουν καλύτερη και σπουδαιότερη δουλειά... Γιατί και αυτήν κάποιες φορές, τη βγάζουμε έξω και τη μετράμε...

Γι'αυτό σας λέω, σήμερα θέλω να κλειστώ στο σπίτι μου, να κρατήσω αγκαλιά τα δυο πλάσματα που με έβαλαν σε αυτή τη διαδικασία, το να σηκώσω τον πισινό μου από τον καναπέ και να κάνω κάτι. Να μην παραμείνω απλά πίσω από έναν υπολογιστή και να γράφω κατάρες κι ευχές για την τύχη των ζώων, αλλά να προσπαθήσω να γίνω εγώ η ίδια η τύχη τους, κάποιων τουλάχιστον, όχι όλων... Να κοιτάξω αυτά τα πλάσματα στα μάτια και να τους πω γι'άλλη μια φορά πόσο τα αγαπάω, πόσο ευγνώμων είμαι που μου προσφέρουν κάθε μέρα τόσο πολλά αν και κάποιες φορές τα παραμελώ χαμένη σε άλλες υποχρεώσεις ή τρέχοντας για άλλα πλάσματα. Να τους αφιερώσω αυτή τη μέρα, μόνο σε αυτά, μόνο στα δικά μου ζώα! Κι αυτά με τη σειρά τους, να με κοιτάξουν πονηρά, να μου κουνήσουν την ουρά, να μου δώσουν και μια γλυψιά στο πρόσωπο για να μου πουν: "Εντάξει μαμά για σήμερα, αλλά αύριο σηκώνεις πάλι τον πισινό σου και βοηθάς κάποιο από τα αδερφάκια μας που σε έχει ανάγκη..."

~ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ!!! ~

Ο Μπόμπος! 

Κάποτε είχε οικογένεια, σπίτι και ανθρώπους που νόμιζε πως τον αγαπούν αλλά μάλλον έκανε λάθος! Από ό,τι μάθαμε, η οικογένεια που τον είχε έφυγε από το Δήλεσι και τον άφησε στον δρόμο… Είναι από τα λίγα σκυλιά που μέχρι τώρα έχει καταφέρει να γλιτώσει από τις φόλες μιας και η γειτονιά του είναι από τα σταθερά σημεία που πάντα πέφτουν φόλες… Είναι από τα πιο καλά σκυλάκια που υπάρχουν και ένας πραγματικός κύριος! 

Είναι περίπου 2 ετών και μοιάζει πολύ με Ποιμενικό Καυκάσου. Ψάχνει για ένα σπιτάκι που αυτή την φορά θα τον αγαπά πραγματικά και θα τον αντιμετωπίζει σαν μέλος της οικογένειας. Επίσης, όποιος θέλει, μπορεί να βοηθήσει με την τροφή του, την στείρωσή του και τις εξετάσεις που θέλουμε να του κάνουμε καθαρά και μόνο για να είμαστε σίγουροι πως είναι καλά.
 Α.Π. 6899/2009

~ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ!!! ~ Αυτός ο κούκλος ψάχνει επειγόντως ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ή ΥΙΟΘΕΣΙΑ γιατί είναι από τα σκυλάκια που είναι φτιαγμένα για σπίτι και αγάπη!!!! <3 p="">
Η ιστορία του...

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 20/9/2013*
Ο Πλούτο μας μεταφέρθηκε σε πανσιόν για ένα μήνα για να μπορέσει να κάνει την θεραπεία του για ερλίχεια, καθώς δεν βρέθηκε φιλοξενία.

παίζοντας στην αυλή της πανσιόν

 

*ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 5/9/2013*
Οι εξετάσεις τού Πλούτο έδειξαν ερλίχια 1/1600 και υποψία λεϊσμάνιας 1/100 (η γιατρός μάς είπε ότι μπορεί ο δείκτης να είναι μην δηλώνει απαιραίτητα λεϊσμάνια, θα χρειαστεί επανεξέταση για να δείξει). Ο αιματοκρίτης του όμως είναι χαμηλός (30,4) κι αυτός λόγω ερλίχειας...
Θα ακολουθήσει μια φαρμακευτική αγωγή για ένα μήνα με vimbramycin (8 κουτιά στον μήνα) και zylapour (2 κουτιά στον μήνα) και για λίγες μέρες prezolon. Μετά θα κάνουμε πάλι εξετάσεις.
Αν μπορείτε να βοηθήσετε τον Πλούτο μας με τα φάρμακά του ή με φιλοξενία, παρακαλώ επικοινώνήστε με τη σελίδα μας.



*ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 1/8/2013*
Ο Πλούτο έχει ολοκληρώσει πλέον τη θεραπεία του για ψώρα και είναι δερματικά μια χαρά!

σε αναμονή στον κτηνίατρο

 Αυτή είναι μια συνηθισμένη εικόνα τού "Μαγευτικού" Δηλεσίου... Άλλο ένα αδεσποτάκι με εμφανές πρόβλημα ψώρας, χτυπημένο πόδι και ποιος ξέρει τί άλλο... Εμφανώς πεινασμένος και αδύνατος, κουτσαίνει από το χτυπημένο του ποδαράκι, αλλά παρόλ'αυτά είναι φιλικός και χαδιάρης.
Έχει αρχίσει ενέσιμη θεραπεία για την ψώρα. Η θεραπεία του πραγματοποιείται στο δρόμο....
Α.Π. 6899/2009