Βρές το Σκύλο Μέσα σου Άνθρωπε!

Δύσκολες εποχές για εύκολους ανθρώπους...
Περπατάω στο δρόμο, μπαίνω στο μετρό, στριμώχνομαι στο λεωφορείο. Κάτι με ενοχλεί. Κάτι μου μπλοκάρει τη σκέψη και με κάνει να δυσανασχετώ.
Αρνητισμός παντού.
Κοιτάω τα πρόσωπα των ανθρώπων και σα να διαβάζω τις σκέψεις τους. Δηλαδή όχι τις σκέψεις τους αυτές καθαυτές (όχι, δεν έχω το "χάρισμα"), αλλά πιάνω την ενέργειά τους, πιάνω τη θλίψη, την οργή, το άγχος, τον εγωισμό.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι το Σύνταγμα όπου όλα αυτά γυρίζουν στο μυαλό μου. Είμαι ακίνητη και όλα γύρω μου γυρίζουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Μέχρι που το βλέμμα μου συναντάει ένα πλάσμα που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με μένα. Στον αστερισμό της απάθειας και της καλοσύνης. Ένας αδέσποτος σκύλος.
 Δε μπορώ παρά να στρέψω την προσοχή μου σε αυτόν. Να τον θαυμάσω. Να παρατηρήσω πόσο ήρεμο βλέμμα έχει, σχεδόν σοφό.
Δεν γκρινιάζει για το γεγονός ότι γεννήθηκε αδέσποτος. Αντίθετα, προσπαθεί να αδράξει κάθε ευκαιρία για να ζήσει όσο καλύτερα μπορεί.
Δε νιώθει δυσφορία που βρίσκεται στην πιο πολύβουη πλατεία της Αθήνας. Ζυγίζει στο μυαλό του τα δεδομένα του και βρίσκει την καλύτερη θέση, την πιο ήσυχη, την πιο σκιερή και δροσερή για να τον βολεύει.
Δεν επηρεάζεται από τους γύρω του, εκείνος θέλει να ηρεμήσει και το κάνει. Αν θελήσει παρέα, πάλι θα εξετάσει τις επιλογές του και θα μεταφερθεί στο κοντινότερο φιλικό προς αυτόν παγκάκι.
Όταν πεινάσει, ξέρει πού θα πάει να βρεί τροφή. Τώρα δεν αγχώνεται γι αυτό.
Δημιουργεί πάντα τις καλύτερες συνθήκες γι αυτόν και τις ανάγκες του, δεδομένης της παρούσας κατάστασης που επικρατεί γύρω του.
Κάθε καλό που του συμβαίνει το βλέπει σα δώρο, δεν το θεωρεί δεδομένο.
Αγαπάει όλους τους γύρω του κι ας μην τους ξέρει. Το πρώτο πράγμα που αισθάνεται όταν τον πλησιάζεις είναι χαρά.

Μήπως έμαθα κάτι σήμερα?